Marcel stond vanmorgen totaal onverwacht voor de deur, terwijl we niets afgesproken hadden. Achteraf zag ik zijn berichtje pas. Ik ben niet meegegaan en hieronder een korte uitleg waarom dat zo was.
Sinds we zijn gaan fietsen is mijn conditie met sprongen vooruit gegaan, voor zover ik dat van mezelf kan zeggen tenminste. De laatste paar maanden heb ik echter het gevoel dat ik slechter ben gaan fietsen en dat er totaal geen vooruitgang meer te bespeuren valt. Sinds ik met een hartslagmeter rijd, kan ik ook zien dat ik echt wel mijn stinkende best doe, maar dat het gewoon niet harder/beter meer gaat. Ik zit qua hartslag constant tussen de 160 en 170 bpm en dan zie ik eigenlijk alleen maar een achterwiel van degene die mij uit de wind houdt. Op kop rijden zit er voor mij echt niet in, althans niet met het groepje waar we over het algemeen mee rijden.
Ik heb het internet afgestruind naar informatie over fietstrainingen. De conclusie is, dat de manier waarop ik al die tijd gefietst heb volledig verkeerd is en dat je daardoor eigenlijk alleen maar slechter wordt in plaats van beter. Het effect voor de rest van de groep is eigenlijk net andersom, want doordat ze af en toe op mij moeten wachten hebben ze een ‘rustmomentje’ wat een positief effect heeft voor hen.
Ik heb een trainingsschema gevonden om beter in vorm te komen. Helaas wijkt dit, zeker in het begin, behoorlijk af van de manier waarop wij fietsen en het gaat ook een stuk langzamer dan we over het algemeen rijden. De gebruikelijke woendag- en zondagritten zal ik de komende weken niet meerijden omdat dit niet in mijn schema past. Zodra ik merk dat de trainingsarbeid ‘nieuwe stijl’ zijn vruchten gaat afwerpen, sluit ik weer aan.
